ای رفته از برم به دیار دور دست !

با هر نگین اشک ، به چشم تر منی

هر جا که عشق هست و صفا هست و بوسه هست

در خاطر منی .

هر شامگه که جامه ی نیلین آسمان

پولک نشان ز نقش هزاران ستاره است

هر شب که مه چو دانه ی الماس بی رقیب

بر گوش شب به جلوه ، چنان گوشواره است

آن بوسه ها و زمزمه های شبانه را

یاد آور منی

در خاطر منی .

در موسم بهار 

کز مهر بامداد

تک دختر نسیم

مشاطه وار ، موی مرا شانه می کند

آن دم که شاخ پر گلی ز مهر باد

خم می شود که بوسه زند بر لبان من

وآنگاه ، نرم نرم

گل های خویش را به سرم دانه می کند

آن لحظه ، ای رمیده زمن !

در بر منی

در خاطر منی

هر روز نیمه ابری پائیز دلپسند

کز تند باد ها

با دست هر درخت

صدها هزار برگ ز هر سو چو پول زرد

رقصنده در هواست

و آن روز ها که در کف این آبی بلند

خورشید نیمه روز _چون سکه ی طلاست

تنها توئی توئی که روشنگر منی

  در خاطر منی .

هر سال ، چون سپاه زمستان فرا رسد 

از راه های دور در بامداد سرد که بر ناودان کوه

قندیل های یخ

دارد شکوه و جلوه ی آویزه ی بلور

آن لحظه ها که رقص کند برف در فضا

همچون کبوتری

وانگه برای بوسه نشینند مست و شاد

پروانه های برف ، به مژگان دختری

در پیش دیده ی من و در منظر منی

در خاطر منی .

آن صبح ئها که گرمی جان بخش آفتاب

چون نشئه ی شراب ، دود در میان پوست

یا آن شبی که رهگذری مست و نغمه خوان

دل می برد به بانگ خوش آهنگ : دوست ، دوست

در باور منی

در خاطر منی .